Pracuję z różnymi zaburzeniami czy trudnościami, m.in.:

• kryzys emocjonalny,
• problemy komunikacyjne,
• zaburzenia lękowe,
• kulturowe problemy adaptacyjne,
• syndrom DDA (Dorosłe Dzieci Alkoholików),
• żałoba,
• ataki paniki,
• trauma,
• trauma na tle seksualnym,
• bycie ofiarą przemocy,
• PTSD (stres pourazowy),
• syndrom DDD (Dorosłe Dzieci z Dysfunkcyjnych Rodzin),
• nerwice,
• interwencja kryzysowa,
• kobiece zaburzenia seksualne,
• brak poczucia bezpieczeństwa,
• zaburzenia osobowości,
• problemy z granicami,
• chęć samopoznania,
• syndrom DDBR (Dorosłe Dzieci Bogatych Rodziców).

Do powyższych trudności można dostosować pomoc psychologiczną, która skutecznie wesprze daną osobę. Będzie to:

• Psychoterapia traumy (syndrom DDA, syndrom DDD, trauma na tle seksualnym, ofiary przemocy, PTSD, żałoba, zaburzenia pamięci, zaburzenia dysocjacyjne):

Jest to proces psychoterapeutyczny, który zazwyczaj wymaga dłuższego okresu spotkań (od 2 do nawet 10 lat), ale z mniejszą częstotliwością. Główne nurty psychoterapii, które zajmują się tego rodzaju trudnościami to m.in. psychoanaliza, psychoterapia psychodynamiczna.
Osoby, które zgłaszają się na psychoterapię, cierpią z powodu takich traum jak np.: choroba alkoholowa któregoś z rodziców czy najbliższych, bycie ofiarą patologicznych wzorców zachowań i komunikacji w rodzinie lub przemocy ze strony najbliższych czy środowiska. Doświadczają nieraz wykluczenia społecznego (syndrom kozła ofiarnego), w ich życie wpisana jest strata (niekoniecznie śmierć bliskiej osoby) lub były wystawione na ogromną ilość czynników zewnętrznych zagrażających ich życiu. Wszystkim tym problemom towarzyszą często dolegliwości psychosomatyczne.

Bazą dla zdrowienia, jest powrót do przeszłości, wspomnień, zaspokojenie potrzeby podzielenia się i wypłakania traumy, ale także wewnętrzne pokonanie sprawców poprzez zwiększanie swoich sił życiowych i dokonywanie w życiu lepszych wyborów.

Wszystko to pozwala wyjść poza schemat traumy, który w sposób nieświadomy przez długie lata pozostaje w umysłach ofiar i dzieci z rodzin z dysfunkcją. Takie osoby muszą znać swoje wrażliwe miejsca, zostawić traumę jako poznany i zaopiekowany rozdział w swoim życiu oraz podjąć bezwzględną decyzję NIGDY WIĘCEJ. Dlatego tego rodzaju terapie trwają długo i wymagają od pacjentów dużych nakładów energii. Po jakimś czasie podcięte w wyniku traumy skrzydła mogą odrosnąć i być silne niezależnie od zranień i doznanej krzywdy.

Podczas psychoterapii traumy zajmuję się przede wszystkim tworzeniem bazy dla osób zbyt kruchych emocjonalnie w danym okresie życia na podjęcie głębszego rodzaju psychoterapii (psychoanalizy czy psychoterapii psychodynamicznej) a chcących w przyszłości rozpocząć taki proces. Daje też możliwość kontynuowania psychoterapii długoterminowej, ale już na innych warunkach.

Dlatego warto zacząć od bazy, ponieważ wzmacnia podstawowe struktury emocjonalne oraz psychiczne, co pozwala nie bać się konfrontacji i nazywania problemów. Osoby, które potrafią mówić otwarcie o swoich problemach, dużo szybciej kończą procesy psychoterapeutyczne. Czasem na dokonanie samego aktu nazwania problemu potrzeba nawet roku lub dwóch lat psychoterapii.

• Interwencja kryzysowa (kryzys emocjonalny, ataki paniki, śmierć bliskiej osoby, inna sytuacja kryzysowa):

To forma krótkoterminowego wsparcia polegającego na wysłuchaniu pacjenta i szybkich interwencjach terapeutycznych, aby poradzić sobie z kryzysową reakcją na zdarzenie. Jest to baza pod znalezienie punktów oparcia, gdy wydarzy się coś nagłego lub nieoczekiwanego.

• Psychoterapia metodą IPSK

Metoda ta traktuje bazę bardzo poważnie i jej celem jest interwencyjne przekazanie pacjentowi indywidualnie dobranych wytycznych, pozwalających mu poradzić sobie z sytuacją oraz własną reakcją. Pacjent dzięki realizacji tych wytycznych będzie w stanie rozpocząć psychoterapię długoterminową lub krótkoterminową, gdyż jego stan emocjonalny będzie już stabilniejszy (dowiedz się więcej o metodzie IPSK).

Zalecany rodzaj terapii po ustabilizowaniu sytuacji kryzysowej to psychoanaliza, psychoterapia psychodynamiczno-humanistyczna lub terapia kognitywno-behawioralna czy też Gestalt. Pozwalają one pacjentowi nauczyć się myślenia bez przyzwyczajeń, które pojawiły się w trakcie sytuacji kryzysowej.

Czasem pracuje się stricte na emocjach i wrażeniach (Gestalt), zadaniach (CBT) lub szuka wyjścia z kryzysu w sposób bardziej intrapsychiczny: uczy jak żyć bez kryzysu (psychoanaliza, psychoterapia psychodynamiczno-humanistyczna), poznać siebie na nowo, bez kryzysu lub zrozumieć naturę kryzysu (terapia egzystencjalna).

Psychoterapia metodą IPSK pozwala też pacjentowi znaleźć własne wytyczne, aby zwiększyć swoją odporność na kryzys i bazę bezpieczeństwa, rozeznać strategie radzenia sobie, poznać kryzys i siebie w kryzysie. Może zamienić się także w psychoterapię długoterminową.

• Wsparcie psychoterapeutyczne dla osób z innych kultur

Psychoterapia kulturowa (etnopsychoterapia) to forma pomocy służąca wyjaśnieniu i diagnozie problemów wynikających z różnic kulturowych. Dotyczy kulturowych problemów adaptacyjnych, szoku kulturowego, psychoz na tle religijnym, radzenia sobie z różnicami kulturowymi, związków osób z innych kultur czy inaczej zdiagnozowanych zaburzeń psychicznych o podłożu kulturowym.

Problemy pacjenta wiążą się często z poczuciem odrzucenia, upokorzenia, czy bycia traktowanym jako rodzaj egzotyki w nowym kraju, a nawet mieście znacznie oddalonym od miejsca pochodzenia. Pojawiają się także problemy z komunikacją związane z różnymi sposobami wyrażania siebie.

Przy zmianie otoczenia pacjent może być wystawiony na bardzo duży poziom stresu, jetlagi, problemy ze snem czy lęk przed ludźmi lub komunikacją w innym języku. Nie u każdej osoby pojawia się zachwyt związany z docenieniem zalet innej kultury, czyli tzw. miesiąc miodowy.
W ramach psychoedukacji kulturowej proponuje się kilka spotkań, aby wyjaśnić pacjentowi ważne kwestie związane z funkcjonowaniem w nowym otoczeniu oraz nauczyć go tego funkcjonowania.

Wsparcie psychoterapeutyczne dla osób z innych kultur to z kolei spotkania, które mogą przybrać formę grup wsparcia, ale z mniejszą częstotliwością. W nowym miejscu brakuje takim osobom oparcia, ponieważ nie są osadzone w systemie społecznym, czy np. pojawiają się różnice kulturowe w relacjach towarzyskich (dajmy na to kwestie prezentów, czy rewizyt).

Psychoterapia kulturowa to forma pomocy terapeutycznej z uwzględnieniem różnic kulturowych (tak naprawdę już psychoterapia prowadzona w innym języku może być nazwana psychoterapią kulturową).

Etnopsychoterapia zakłada wiedzę terapeuty z zakresu różnic kulturowych na poziomie podejścia do zdrowia psychicznego i wiedzę o innym rozumieniu różnych zaburzeń. Zakłada też jego otwartość na różne formy dodatkowej pomocy oraz wolę współpracy z lekarzami medycyny leczącymi dane zaburzenie według wiedzy z zakresu ich kultury.

Psychoterapia metodą IPSK jest w stanie skutecznie pomóc w każdym z tych zakresów, w ramach psychoedukacji kulturowej, wsparcia dla osób z różnicami kulturowymi, psychoterapii kulturowej. Powstała właśnie na bazie moich zainteresowań i studiów z zakresu psychologii kulturowej oraz psychologii religii, a także etnopsychiatrii.

• Wsparcie psychoterapeutyczne dla kobiet (kobiece zaburzenia seksualne, problemy z wyznaczeniem granic, brak poczucia bezpieczeństwa, planowanie macierzyństwa, obraz ciała, role kobiece) to dodatkowy obszar do pracy psychoterapeutycznej, który wyodrębniłam na własny użytek oraz na użytek moich pacjentek.

Ważne, aby o różnych kobiecych trudnościach, które też kulturowo oraz społecznie wiążą się z niezrozumiałymi tabu czy przekonaniami, móc rozmawiać otwarcie i bez skrępowania. Kobiety mogą uczyć się kobiecości tylko z obserwacji i naśladowania. Trudno jest im jednak szukać przykładów godnych naśladowania, ponieważ otoczone są mitami o poświęceniu — że do bólu trzeba się przyzwyczaić, nie ma miejsca dla czegoś takiego jak komfort w życiu, nie można liczyć na wsparcie mężczyzn.

Kobiety nie mają punktów oparcia, co dodatkowo zaburzają im.in. zewnętrzne struktury (w Polsce istnieje, na poziomie budowania relacji męsko-damskich, kultura przemocy oraz kultura gwałtu, jako fakt funkcjonujący w mentalności społecznej, który jest dodatkowo wzmacniany historycznie oraz obyczajowo). Nadal trudno jest rozmawiać o seksualności, która jest przecież kwintesencją ciała, jak zmysłowość. Nie trzeba być seksualnie aktywną, aby być seksualną.

Psychoterapia i wsparcie psychoterapeutyczne, podobnie psychoterapia zaburzeń seksualnych mogą potrwać w zależności od problemu od 2 do 5 lat (dyspareunie czy pochwice, jeśli wiążą się z traumą, molestowaniem seksualnym, zaburzeniami osobowości, lękiem przed bliskością można leczyć nawet 10 lat, ale przynosi to efekty!).

Psychoterapia metodą IPSK umożliwia dobranie odpowiednich wytycznych dla pacjenta dających mu oparcie oraz pozwalających na prowadzenie wsparcia psychoterapeutycznego, które w przypadku planowania ciąży, czy samej ciąży nie może być psychoterapią konfrontującą. Jest dopasowana indywidualnie.

• Psychoedukacja (nagły kryzys, przewlekła choroba, problemy z granicami)

To metoda, która w trakcie kilku spotkań powinna dać pacjentowi maksimum oparcia w postaci wiedzy i diagnozy trudności. Wiele osób, które nie uczestniczą w psychoterapii, jest bezradnych w sytuacjach, kiedy wydarzy się coś nieoczekiwanego, np. u osoby bliskiej. Nie wiedzą, jak jej pomóc, jakie mieć nastawienie, gdzie szukać pomocy, na czym polega psychoterapia lub jak działają czy jakie efekty uboczne mogą mieć leki przepisane przez psychiatrę.

• Psychoterapia długoterminowa (zaburzenia osobowości, zaburzenia lękowe, nerwice, zaburzenia nastroju, zaburzenia dysocjacyjne):

To forma pomocy psychoterapeutycznej, która trwa zazwyczaj od 3 do 5,5 roku. Skupia się na mechanizmach odtwarzanych w ramach zaburzeń osobowości, które zazwyczaj łączą się z innego typu zaburzeniami. Jest nastawiona na konfrontacje oraz wspieranie nowych form reagowania na różne sytuacje, aby wyjść poza utrwalone schematy zachowań.

Zaburzeniom osobowości sprzyjają stałe konstrukty zachowań i przeżyć, które pacjent wciąż powtarza. Psychoterapia zmusza go, aby je opuścił. Jest ona dla pacjenta bardzo wymagająca psychicznie, dopóki nie utrwalą się nowe mechanizmy zachowań, które nie są autodestrukcyjne czy destrukcyjne dla innych.

Zaburzenia tego typu powstają poprzez długotrwałe wystawienie na kryzys, czy traumę. Mogą być także związane z sytuacjami, gdy otoczenie dotkniętych zaburzeniami osób doprowadziło je do stanu wyuczonej bezradności lub nie pozwoliło im dojrzeć do ról płciowych, czy społecznych. Takie osoby są często „zatrzymane w czasie” i łatwo wracają do swoich pętli zachowań.

Psychoterapia metodą IPSK tworzy bazę dla osób z ciężkimi zaburzeniami (ale nie nie może być traktowana jako zastępstwo hospitalizacji), aby potem mogły kontynuować psychoterapię opartą bardziej na konfrontacji i wytrzymywaniu frustracji związanej z relacją psychoterapeutyczną.
IPSK daje oparcie i wytyczne jak sobie nie szkodzić oraz zrozumienie czym tak naprawdę jest psychoterapia. Pokazuje także granice w relacjach z innymi oraz tłumaczy mechanizmy, które dana osoba odtwarza.

Dla osób z zaburzeniami osobowości psychoterapia metodą IPSK może po renegocjacji kontraktu trwać maksymalnie 2 lata (z możliwością negocjacji stawki na niższą po roku). Nie zaleca się kontynuowania tą metodą psychoterapii po upływie 2 lat, najlepiej jest zrobić sobie przerwę i kontynuować psychoterapię inną metodą (psychoanaliza, psychoterapia psychodynamiczna, psychoterapia psychodynamiczno-humanistyczna, CBT).

Psychoterapia to proces nastawiony na pewną swobodę, poszukiwanie siebie i często łamanie konwencji. Tym jest psychoterapia m.in. w rozumieniu humanistycznym, transcendentalnym, czy egzystencjalnym oraz jungowskim, myślę, że także do pewnego stopnia CBT (tzw. transgresje).

Psychoanaliza również daje w tym oparcie, ale bardziej jednak wyrosła na rozumieniu głębokich zaburzeń osobowości. Psychoterapia z nastawieniem na samorealizację jest przeznaczona dla osób chcących zrozumieć swój potencjał i znaleźć możliwe sposoby, by go urzeczywistnić.
Poza psychoterapią można skorzystać także z takim form pomocy jak warsztaty rozwojowe, coaching, mentoring. Na tych metodach również zbudowana jest psychoterapia metodą IPSK, ale pracuje się w niej przy użyciu nieco innych technik.

W psychoterapii nastawionej na samorozwój ważne jest trzymanie się Piramidy Maslowa. Najpierw znajdujemy siebie na danym poziomie funkcjonowania, a potem zastanawiamy się, co trzeba zmienić, aby osiągnąć pożądany poziom. Celem mogą być dobre relacje z ludźmi czy też samorealizacja. Sposoby na nią są różne, ponieważ każdy urzeczywistnia swój potencjał inaczej. To też szukanie szczęścia, czy przyjemności w życiu (do tego odnosi się Psychologia Pozytywna). Psychoterapia metodą IPSK umożliwia i taką formę pracy psychoterapeutycznej, pomagającą urzeczywistniać powyższe cele.